Δημιουργική τάξη (Creative class)

Η Δημιουργική τάξη έχει γίνει η κυρίαρχη τάξη στην κοινωνία. (Richard Florida, The Rise of the Creative Class: And How It's Transforming Work, Leisure, Community and Everyday Life, USA: Basic Books, 2002, σ.21)



[…] ο Harvey μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τον Florida: η αποκαλούμενη «δημιουργική τάξη» δεν είναι παρά ένα simulacrum του συλλογικού συμβολικού κεφαλαίου για να αυξήσει τα σημεία υπεροχής μιας δεδομένης πόλης. Η «δημιουργική τάξη» είναι το συλλογικό συμβολικό κεφάλαιο που μετασχηματίζεται σε ένα ανθρωπομορφικό εμπορικό σήμα και ένα μονοπωλιακό ενοίκιο που εφαρμόζονται σε τμήματα μιας κοινωνίας («δημιουργική τάξη»), μιας περιοχής («δημιουργική πόλη»), της ίδιας της πόλης («δημιουργικός τομέας»). Η «δημιουργική τάξη» (creative class) είναι ένα παρασιτικό simulacrum της κοινωνικής δημιουργικότητας το οποίο αποσπάται από το πρεκαριάτο (precariat) και συνδέεται με την ανώτερη τάξη. (Matteo Pasquinelli, "Άυλος Εμφύλιος Πόλεμος. Πρότυπα σύγκρουσης στον γνωσιακό καπιταλισμό", http://ratnet-blog2.blogspot.com/2010/03/blog-post.html)



[…] Η δημιουργική τάξη δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο ως παραγωγός ενός δυναμικού αστικού κλίματος αλλά και λόγω της ακόρεστης καταναλωτικής της παρόρμησης. Δεν είναι σύμπτωση που ο Richard Florida χαρακτηρίζει το σημερινό δημιουργικό άτομο ως έναν μποέμ, έναν ηδονοθήρα που είναι πρόθυμος/η να πληρώσει πολλά χρήματα για την ποιότητα ζωής του/της. Αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα είναι ιδιαίτερα επιθυμητό σήμερα από τις πόλεις. Επιπλέον, ο Ron Boschma υποστηρίζει ότι «όπου ζει η δημιουργική τάξη, εγκαθίστανται εταιρείες, δημιουργούνται νέες επιχειρήσεις και η απασχόληση αυξάνεται. Η δημιουργική τάξη δεν είναι μόνο δημιουργική και καινοτόμος, ξοδεύει επίσης πολλά χρήματα σε διάφορα είδη παροχών ψυχαγωγίας… ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφέ, θέατρα, πράγμα που οδηγεί σε επιπλέον απασχόληση και συνεισφορά στην τοπική οικονομία». (BAVO, "Αίτημα για μια μη δημιουργική πόλη", http://ratnet-blog2.blogspot.com/2010/03/blog-post_5431.html)



[…] Η δημιουργική τάξη δεν πιέζεται μόνο να ζει από την εγγενή της ικανότητα για καινοτομία. Την ίδια στιγμή μια μαζική προσδοκία βαραίνει τους ώμους της. Αυτό προκαλεί την τυπική «σχιζοφρενική προσωπικότητα της δημιουργικής τάξης. Οι Gerald Marlet και Clemens van Woerkens ισχυρίζονται, λοιπόν, ότι η δημιουργική τάξη «συνδυάζει την καλβινιστική ηθική περί εργασίας (τη σκληρή δουλειά ως στόχο) με ένα ηδονιστικό τρόπο ζωής (την απόλαυση ως στόχο) [14]. Πώς μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό; Πεπεισμένη για την ιερή της αποστολή, η δημιουργική τάξη προσαρμόζει όλο τον τρόπο σκέψης και δράσης της σε αυτό τον στόχο, δηλαδή να σώσει την κοινωνία μέσω της δημιουργικότητας: μετά από μια γαμημένη μέρα γεμάτη προσπάθεια να κάνει την δημιουργικότητά της παραγωγική, αναζητά ικανοποίηση πέφτοντας με τα μούτρα στην αστική κουλτούρα της απόλαυσης. Η δημιουργική τάξη φαίνεται, επίσης, να απολαμβάνει ιδιαίτερα τον έντονο ρυθμό εργασίας της –που κάνει τη δομή της να μοιάζει με την παράδοξη δομή του μαζοχισμού, που βρίσκει ευχαρίστηση στον πόνο. Στους απέξω δεν είναι ποτέ σαφές πότε η δημιουργική τάξη στην πραγματικότητα «δουλεύει» και πότε «διασκεδάζει». Η εργασιακή της ρουτίνα είναι χαλαρή και σχεδόν εορταστική, ενώ η νυχτερινή της ζωή αποτελεί μέρος της δουλειάς της –δικτύωση κατά τη διάρκεια των εκθέσεων, τεχνικές συζητήσεις με συναδέλφους κατά τη διάρκεια του δείπνου, διαδραστικά dance labs, και λοιπά. Αντί να διασκεδάζουν αυθεντικά, φαίνεται να συμβαίνει το αντίθετο: ολόκληρο το «είναι» της δημιουργικής τάξης γίνεται μάρτυρας μιας ψυχαναγκαστικής «ανταπόκρισης» στην απαίτηση του να είναι δημιουργική.(BAVO, "Αίτημα για μια μη δημιουργική πόλη", http://ratnet-blog2.blogspot.com/2010/03/blog-post_5431.html)


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ