Δημιουργικό υποκείμενο (Homo creativus/creative subject)

Τα δημιουργικά υποκείμενα εκτιμώνται για την υπερκινητικότητά τους και τις αυστηρά περιγεγραμμένες ατομικιστικές δεσμεύσεις τους στον τόπο.
[…]
Το βασικό επιχείρημα του Florida, μεγαλοποιημένο και υπερβολικό ως συνήθως, είναι ότι η ανθρώπινη δημιουργικότητα έχει καταστεί η ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης του 21ου αιώνα, έτσι ώστε η ανταγωνιστικότητα των εθνών και των πόλεων στηρίζεται όλο και περισσότερο στην ικανότητα να προσελκύει, να συγκρατεί και να «θρέφει» ταλαντούχα άτομα -τον νέο κυρίαρχο παράγοντα της παραγωγής.
[…]
Ο Homo creativus ευδοκιμεί πάνω σε αδύναμους δεσμούς και μη δεσμευτικές σχέσεις, τις περισσότερες φορές διαμεσολαβημένες από την αγορά. Αυτοί οι εξατομικευμένοι δρώντες μοιάζουν να στερούνται οικογενειακού και μη εμπορευματικού δικτύου στήριξης, αναλωνόμενοι αντιθέτως σε πολλές ώρες εργασίας και ατομικιστικό ανταγωνισμό. Αυτή η εκδοχή του οικονομικού ανθρώπου του 21ου αιώνα, παρόλο που έχει καλύτερη κοινωνική ζωή, παραμένει οικονομικός άνθρωπος.
(Jamie Peck, "The creativity fix", www.eurozine.com)



[…] πρέπει να ληφθεί υπόψη: η μαζικοποίηση της «δημιουργικής» στάσης ζωής. Το «όλοι είμαστε δημιουργικοί» είναι κοινό σλόγκαν σήμερα. Πολλά χρόνια μετά το «έργο τέχνης» του Benjamin, ο μαζικός καλλιτέχνης εισέρχεται στην εποχή της κοινωνικής αναπαραγωγιμότητάς του και «η δημιουργικότητα» πωλείται ως σύμβολο κύρους.
(Matteo Pasquinelli, "Άυλος Εμφύλιος Πόλεμος. Πρότυπα σύγκρουσης στον γνωσιακό καπιταλισμό", http://ratnet-blog2.blogspot.com/2010/03/blog-post.html)



[…] Η τωρινή γενιά των καλλιτεχνών και των σχεδιαστών θα έμπαιναν σε έναν αυτοκαταστροφικό φαύλο κύκλο αν δεν αποδέχονταν τα πολλά πλεονεκτήματα που τους προσφέρονται –ελεύθεροι χώροι διαμονής και εργασίας, συναρπαστικές υποδομές ψυχαγωγίας κ.λπ. Όλα αυτά έχουν σχεδιαστεί για να ικανοποιήσουν τις εσώτερες επιθυμίες τους: να δώσουν διέξοδο στην ενδογενή δημιουργικότητά τους, έτσι ώστε «να γίνουν ο εαυτός τους». Αυτό είναι το υπερεγώ στην πιο ύπουλη στιγμή του: το υποκείμενο εκβιάζεται να επιλέξει κάτι που δεν μπορεί να μην κάνει –αν δε θέλει να πάει ενάντια στη «φύση» του. Εν ολίγοις υποβαθμίζει μια συνειδητή επιλογή στο επίπεδο της φυσικής αναγκαιότητας.
(BAVO, "Αίτημα για μια μη δημιουργική πόλη", http://ratnet-blog2.blogspot.com/2010/03/blog-post_5431.html)


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ