Δημιουργικές στρατηγικές (The creativity strategies )

Κυριολεκτικά μιλώντας, οι στρατηγικές δημιουργικότητας μπορούν βασικά να αγοραστούν από συμβούλους σε κάθε μεσαίου μεγέθους πόλη σήμερα ή μπορείς να τις πάρεις από το ράφι αμέτρητων ιστοσελίδων και συνεδρίων αστικής ανάπλασης. Είναι σχεδόν ιδανικά προϊόντα για τα συστήματα διακίνησης γρήγορων πολιτικών που εμφανίστηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες: τόσο το σκεπτικό όσο και οι παράμετροι σχεδιασμού της πολιτικής είναι φορητά —απλά σιγουρευτείτε ότι κάθε σχέδιο έχει ένα ίχνος «αυθεντικής» τοπικής κουλτούρας, κλείνοντας το μάτι στις σωστές εκλογικές περιφέρειες, «σε επίπεδο βάσης», σε κάθε πόλη.
[…]
Αυτές [οι δημιουργικές στρατηγικές] περιλαμβάνουν περιοδικά δρώμενα που συναρθρώνουν τις τέχνες με την αστική ανάπτυξη, ασκώντας πίεση για δημιουργικές επενδύσεις, για δημιουργικές δραστηριότητες μάρκετινγκ και προώθησης και για πρωτοβουλίες συνεύρεσης όπως το «Connect Four», όπου καλλιτέχνες, συγγραφείς, σχεδιαστές και πρόσωπα των ΜΜΕ, μπορούν να «συναντηθούν, να συγχρωτιστούν, να "κυνηγήσουν", να συνευρεθούν, να δικτυωθούν και να παίξουν».
[…]
Παγιωμένα προβλήματα όπως η δομική ανεργία, οι κοινωνικές ανισότητες στον αστικό χώρο, η φτώχεια και ο φυλετικός απολεισμός ελάχιστα απασχολούν αυτή τη μορφή αστικών πολιτικών του καπουτσίνο[1]. Σύμφωνα με τον αστικό ιστορικό, Matt Lassiter, "το βιομηχανικό κεφάλαιο του Ντιτρόητ έχει βασικά υιοθετήσει τις στρατηγικές παροχής υπηρεσίων της Ατλάντα και του Λος Άντζελες: αγνοεί τα κοινωνικά προβλήματα του διαχωρισμού και της φτώχειας και προσπαθεί, αντίθετα, να αλλάξει την εικόνα παρά την πραγματικότητα του κέντρου της πόλης. Οι στρατηγικές δημιουργικότητας σχεδιάστηκαν για να συνυπάρξουν με αυτά τα προβλήματα και όχι για να τα λύσουν. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι τα δημιουργικά κεφάλαια εμφανίζουν υψηλότερους δείκτες κοινωνικοοικονομικής ανισότητας απ’ ό,τι άλλες πόλεις, όπως έχει παραδεχτεί τελευταία και ο ίδιος ο Florida. Αυτή η παράξενη συσχέτιση συνάδει, βεβαίως, με το επιχείρημα ότι οι δημιουργικές στρατηγικές θεμελιώνονται και καταστατικά πραγματώνονται στο πλαίσιο άνισων τρόπων αστικής ανάπτυξης και νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

[1]O S. Zukin στο έργο του The culture of Cities (1995) αναφέρεται στην "εξημέρωση του cappuccino", περιγράφοντας έτσι τις στρατηγικές αναζωογόνησης νεκρών αστικών σημείων, όπως πάρκων, μέσα από την επέκταση των καταναλωτικών τους χρήσεων και τη δημιουργία υπαίθριων μαγαζιών και mall.

(Jamie Peck, "The creativity fix", www.eurozine.com)


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ