Δημιουργική πόλη (creative city)

Στη θεωρία για τη «δημιουργική πόλη» (creative city) του Richard Florida, η δημιουργική τάξη καταργεί τον κλασικό διαχωρισμό μεταξύ της παραγωγικής μπουρζουαζίας και των μποέμ, αναδεικνύοντας έτσι ένα νέο δημιουργικό υποκείμενο. (Jamie Peck, "The creativity fix", www.eurozine.com)



[…] Η γενική πολιτική πίσω από αυτά τα δύο παραδείγματα είναι ξεκάθαρη: Αντί να βελτιώνεται το επίπεδο ευημερίας της μεγαλύτερης ομάδας του πληθυσμού, το δημιουργικό κεφάλαιο εντοπίζεται σε συγκεκριμένες ομάδες και «πλασάρεται» ότι έτσι εξυπηρετεί καλύτερα το κοινό καλό. Υπάρχει η πεποίθηση ότι μόνο η δημιουργικότητα μπορεί να αφυπνίσει ξανά την πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική ζωή του Ρότερνταμ από τη χειμερία νάρκη. Τρεις λόγοι προτάσσονται συνήθως εδώ. Πρώτον η δημιουργική τάξη παρουσιάζεται ως βασική συνθήκη για μια ζωντανή αστική κουλτούρα. Σε αυτό το πλαίσιο συχνά αναφερόμαστε στην αντισυμβατική συμπεριφορά της, στις καθημερινές εκκεντρικές ενασχολήσεις της, στις ποικίλες -και συχνά αμίμητες- προτιμήσεις κατοικίας. Δεύτερον, αυτό το δημιουργικό αστικό κλίμα εδραιώνει μία ατμόσφαιρα διαρκούς καινοτομίας και ανανέωσης που διαμορφώνει εύφορο έδαφος για τις υπάρχουσες και τις νέες οικονομικές δραστηριότητες. Τελικά θεωρείται ότι ο δημιουργικός τομέας θα αναδείξει μια δυναμική που θα ελκύσει τα υψηλά εισοδήματα, έτσι ώστε ο πληθυσμός της πόλης να γίνει πιο ποικίλος. Λέγεται ότι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για δήμους όπως το Ρότερνταμ, καθώς θα του επιτρέψει να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε να συνεχίσει να χρηματοδοτεί κοινωνικές υπηρεσίες για την πλειοψηφία του πληθυσμού –και αυτό χωρίς τεχνητά, αρνητικά μέτρα, όπως την «περίφραξη» της πόλης. Εν συντομία, το να κανακεύεις τη δημιουργική τάξη με τοπικά πλεονεκτήματα, φτηνή ζωή και εργασιακές συμφωνίες ή ελκυστικές παροχές ψυχαγωγίας δεν θεωρείται σήμερα μια μονομερής κοινωνική πολιτική που ευνοεί την όξυνση των κοινωνικών εντάσεων και επομένως την δημιουργία μιας ταξικής κοινωνίας δύο ταχυτήτων. Αντιθέτως προβάλλεται με τον μανδύα μιας προοδευτικής πολιτικής στην οποία καθένας -αν και μερικοί εκ φύσεως περισσότερο από ό,τι άλλοι- μπορούν στο έπακρο να εκμεταλλευτούν τη δημιουργική τους δυναμική. (BAVO, "Αίτημα για μια μη δημιουργική πόλη", http://ratnet-blog2.blogspot.com/2010/03/blog-post_5431.html)



[…] [Υπάρχει] ια ακραία αντίφαση στη θεωρία και την πρακτική της δημιουργικής πόλης. Αποτελεί θέσφατο ότι προκειμένου να είναι δημιουργική μια πόλη δεν πρέπει να κάνει απολύτως τίποτα, κυρίως να παραμείνει αυθεντική. Ο Arjo Klamer περιέγραψε αυτό ως «άραξε και μείνε αυθεντικός… περισσότερο σημασία έχει η γνώση απ’ ό,τι οι επενδύσεις σε υποδομές». Εν ολίγοις, το Ρότερνταμ δεν πρέπει να επιδιώκει τόσο πολύ νέα συμβόλαια με πολυεθνικές αλλά να προσφέρει χώρο σε νέες πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται αυθόρμητα «από-κάτω-προς-τα-πάνω». Παρόλες τις συζητήσεις σχετικά με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό, στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο: όλες οι δημιουργικές πρωτοβουλίες διακρίνονται από μια ισχυρή επιχειρηματική στάση, όπως επίσης και από μία πίστη στην «ευπλαστότητα» της δημιουργικής πόλης. (BAVO, "Αίτημα για μια μη δημιουργική πόλη", http://ratnet-blog2.blogspot.com/2010/03/blog-post_5431.html)


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ